راهکار توجه قلبى به خدا در نماز
ضرورت تحصیل توجه قلبى به خداوند در نماز
قبل از شروع نماز، شایسته است انسان لحظاتى فکر خود را از امور مادى و آنچه باعث پراکندگى حواس مى شود منصرف کند و در نماز و توجه به خداوند متمرکز سازد. اگر مى خواهد به تنهایى نماز بخواند، سعى کند جایى را برگزیند که خالى از سر و صدا باشد و در برابر او تصویرهایى نباشد که جلب نظر کند. اگر مى خواهد در نماز جماعت شرکت کند، بکوشد به گونه اى در بین جمعیت نمازگزار قرار گیرد که چیزى او را به خود جلب نکند و مزاحم ارتباط او با خداوند نشود؛ گویى او در بین جمعیت محو گردیده است .
اذکارى که ما در نماز مى خوانیم ، مفاهیمى دارند که باید در ذهن منعکس شوند؛ اما توجه قلبى از مقوله الفاظ و مفاهیم نیتس و امرى وراى آنهاست .
توجه قلبى ، از مقوله علم حضورى و شهودى است که با عنایت خداوند براى کسانى که حضور پروردگار خویش را درک کرده اند، حاصل مى شود. در پرتو قدرت و استعدادى که خداوند به انسان داده ، او مى تواند همراه با گفتن اذکار نماز و یا تصویر معانى آنهادر عمق دل خود به خداوند توجه پیدا کند. ما در اکثر اوقات آمادگى لازم را براى توجه قلبى به خداوند نداریم ؛ ولى با استعانت از خداوند و با توجه به مفاهیم اذکار نماز و تمرکز در آنها مى توانیم این حالت معنوى را در خود پدید آوریم یا به تقویت آن بپردازیم ؛ چرا که این توجه قلبى به صورت محدود و در حالات خاصى براى اکثر افراد رخ مى دهد و مهم ؛ گسترش دادن ، تقویت و عمق بخشیدن به آن است . براى نوع افراد در هنگام مناجات و توسل گاهى به صورت محدود حالتى پدید مى آید که وراى الفاظ و مفاهیم ، کاملا به مخاطب خود متوجه مى شوند؛ گویى که او را مى بینند و در این حالت کاملا از امور پیرامون خود غافل مى شوند؛ حتى خود را نیز فراموش مى کنند.
اگر حالت توجه به خداوند در ما پدید آمد، باید براى تقویت و استمرار آن بکوشیم ، چه این که توجه قلبى به خداوند امر بسیار نفیسى است که بهاى سنگینى دارد و ما باید بهاى آن را بپردازیم ؛ یعنى اولا با تلاش این حالت را در خود پدید آوریم و سپس به تقویت آن بپردازیم و آن را از کف ندهیم . یکى از راه هاى ایجاد توجه قلبى ، شخوع و خضوع در براب رخ ، توجه به عظمت بى نهایت او و درک حقارت خویش است . ما باید با مشاهده نعمت هاى خدا و از طریق تصور عظمت آفریدگان و حتى به کمک صورت هاى خیالى و ذهنى ، اندکى از عظمت خداوند را درک کنیم ؛ چون ما هر قدر به ذهن خود وسعت بدهیم و تصویر بسیار بزرگى از عالم جسمانى در ذهن خوئد پدید آوریم و با کمک مفاهیم ذهنى و کمک گرفتن از قوه خیال بتوانیم عظمت خلقت خداوند را تصور کنیم ، درک و تصور ما در برابر عظمت آفریدگان خداوند، بى نهایت حقیر و ناچیز است ؛ عظمت خلقتى که گاه فاصله بین دو ستاره آن میلیاردها سال نورى است که ما از درک فاصله یک سال نورى هم عاجزیم ؛ چه رسد به درک میلیاردها سال نورى !
در مقام تصور عظمت خداوند، مى توانیم محیطى عظیم و گسترده یا صحرایى بزرگ و پردامنه و یا اقیانوسى بزرگ و عمیق را تصور کنیم و آنگاه جسم کوچک و حقیر خود را با آن بسنجیم و بنگریم که در مقام مقایسه ، جسم ما چه نسبتى با همن بخش از عالم جسمانى که براى ما قابل درک است دارد. شاید در این مقایسه ما به این نتیجه برسیم که جسم ما در برابر آن بخش از عالم جسمانى که براى ما قابل تصور است ، در حد یک موجود میکروسکوپى است ؛ چه رسد به عوالمى که ما راهى براى شناخت عظمت آنها ندایم ! در پرتو مقایسه مادى ، ما بیشتر به حقارت معنوى و کاستى خود پى مى بریم ؛ اما با این که انسان موجودى کوچک است ، خداوند روح معنویت به او داده که مى تواند با آن در شعاع معرفت خداوند قرار گیرد و با وى ارتباط برقرار کند. همچنین خداوند نعمت هاى بى شمارى در اختیارش نهاده که از شمارش و شکر آنها عاجز است : ... و ان تعدوا نعمت الله لا تحصوها ان الانسان لظلوم کفار؛(49)
((و اگر [بخواهید] نعمت خدا را بشمرید، نمى توانید آن را به شمار درآورید. قطعا انسان ستم پیشه ناسپاس است .))http://ghadeer.org/
ای مادر چهار کشته ی عاشورا
ای مرثیه خوانِ ماتم تاسوعا
هر جا که تو را زینب کبری می دید
می گفت که ای وای ، نیامد سقا
رحلت این بانوی گرامی بر شما تسلیت باد